Η ανάπαυση... του πολεμιστή!
Στην προσπάθειά τους βέβαια, όπως όλοι οι πρωταθλητές, έτσι και τα άλογα είτε στην προπόνηση ή στην κούρσα υποφέρουν σειρά τραυματισμών που ανάλογα με την φύση και την έκτασή τους μπορεί να είναι απλοί, όμως άλλοτε δυστυχώς αποβαίνουν ακόμη και μοιραίοι. Μοιραίοι τόσο για την μετέπειτα αγωνιστική τους πορεία και εξέλιξη, όσο και για την ίδια τους τη ζωή.
Οι πιο συχνές περιπτώσεις τραυματισμών των αλόγων είναι οι χωλότητες που εκδηλώνονται στην κούρσα και συμβαίνουν κατά κύριο λόγο στην τελική ευθεία, εκεί όπου οι ίπποι πιέζονται στο έπακρο από τους αναβάτες τους για να εξαπολύσουν το φίνις τους.
Είναι αρκετοί βεβαίως οι παράγοντες στους οποίους οφείλονται οι τραυματισμοί:
1. Οι συχνές συμμετοχές στις ιπποδρομίες.
Αποτελεί την κυριότερη αιτία (τουλάχιστον στον Ελληνικό Ιππόδρομο) εμφάνισης τραυματισμών κατά την διαδρομή. Ο μικρός αριθμός «μάχιμων» ίππων στο Μαρκόπουλο και η δυσκολία συμπλήρωσης του αγωνιστικού προγράμματος έχει ως αποτέλεσμα την αυξημένη - πέραν του προβλεπόμενου - συμμετοχή των αλόγων στις ιπποδρομίες, πράγμα που οδηγεί τόσο σε κόπωση όσο και σε έντονες συνήθως χωλότητες (ή/και ρινορραγίες).
2. Κακή κατάσταση του αγωνιστικού στίβου.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως – στατιστικά τουλάχιστον – οι περισσότεροι τραυματισμοί συμβαίνουν κατά την περίοδο προ των θερινών διακοπών όπου ο στίβος εμφανίζει σημάδια «αλλοίωσης» λόγω απώλειας ποσότητας άμμου από την επιφάνεια και λόγω προσμίξεων ξένων σωματιδίων (πέτρες), όπως επίσης και κατά τους μήνες από Οκτώβριο έως Φεβρουάριο, λόγω των έντονων καιρικών φαινόμενων που επικρατούν και μεταβάλλουν επίσης την ποιότητα και τις ιδιότητες του στίβου.
3. Πιθανή ευαισθησία του αλόγου.
4. Αδυναμία προσαρμογής στις καινούργιες συνθήκες (σε περιπτώσεις μεταβολής της ποιότητας της πίστας, για παράδειγμα ένα άλογο που έτρεχε σε στίβο με άμμο να τρέξει ξαφνικά σε στίβο με χόρτο).
Όλοι οι τραυματισμοί πρέπει να συνοδεύονται από αγωνιστική απραξία (ρεπό) του αλόγου για διάστημα που καθορίζεται (ο ελάχιστος υποχρεωτικός χρόνος) από τους κτηνιάτρους του Ιπποδρόμου. Η αγωγή που ακολουθείται ποικίλει κατά περίπτωση ανάλογα με την σοβαρότητα και την φύση του τραυματισμού. Άλλες χωλότητες δηλαδή αντιμετωπίζονται συντηρητικά (με φαρμακευτική αγωγή), άλλες συνεπικουρούνται από διάφορες εναλλακτικές μεθόδους (πχ θαλασσοθεραπεία), οι σοβαρότερες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται χειρουργικά ενώ σε ακραίες περιπτώσεις όπου δεν είναι δυνατή η ιατρική παρέμβαση (συντριπτικά κατάγματα) η επιλογή της ευθανασίας προβάλλει ως μονόδρομος για τον δύστυχο αθλητή.
Η κτηνιατρική επιστήμη στις μέρες μας έχει σημειώσει εντυπωσιακά βήματα προόδου και έχει στο ενεργητικό της εξαιρετικά αποτελέσματα στις μεθόδους αποθεραπείας δρομώνων ίππων. Δεν είναι λίγες μάλιστα εκείνες οι περιπτώσεις όπου «ξοφλημένοι» θεωρητικά ίπποι εξαιτίας σοβαρότατων (ή αλλεπάλληλων) τραυματισμών όχι μόνον επανήλθαν υγιείς στους στίβους, αλλά επιπλέον κατάφεραν να διακριθούν και να σημειώσουν ακόμη και νίκες (!), καταδεικνύοντας με τον πλέον έντονο τρόπο τη θέληση, την προσπάθεια και το φιλότιμο αυτών των υπέροχων πλασμάτων, τα οποία αν ήθελε κάποιος να περιγράψει με μία και μόνη φράση θα τα αποκαλούσε «γεννημένους νικητές»!
Οι πιο συχνές περιπτώσεις τραυματισμών των αλόγων είναι οι χωλότητες που εκδηλώνονται στην κούρσα και συμβαίνουν κατά κύριο λόγο στην τελική ευθεία, εκεί όπου οι ίπποι πιέζονται στο έπακρο από τους αναβάτες τους για να εξαπολύσουν το φίνις τους.
Είναι αρκετοί βεβαίως οι παράγοντες στους οποίους οφείλονται οι τραυματισμοί:
1. Οι συχνές συμμετοχές στις ιπποδρομίες.
Αποτελεί την κυριότερη αιτία (τουλάχιστον στον Ελληνικό Ιππόδρομο) εμφάνισης τραυματισμών κατά την διαδρομή. Ο μικρός αριθμός «μάχιμων» ίππων στο Μαρκόπουλο και η δυσκολία συμπλήρωσης του αγωνιστικού προγράμματος έχει ως αποτέλεσμα την αυξημένη - πέραν του προβλεπόμενου - συμμετοχή των αλόγων στις ιπποδρομίες, πράγμα που οδηγεί τόσο σε κόπωση όσο και σε έντονες συνήθως χωλότητες (ή/και ρινορραγίες).
2. Κακή κατάσταση του αγωνιστικού στίβου.
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως – στατιστικά τουλάχιστον – οι περισσότεροι τραυματισμοί συμβαίνουν κατά την περίοδο προ των θερινών διακοπών όπου ο στίβος εμφανίζει σημάδια «αλλοίωσης» λόγω απώλειας ποσότητας άμμου από την επιφάνεια και λόγω προσμίξεων ξένων σωματιδίων (πέτρες), όπως επίσης και κατά τους μήνες από Οκτώβριο έως Φεβρουάριο, λόγω των έντονων καιρικών φαινόμενων που επικρατούν και μεταβάλλουν επίσης την ποιότητα και τις ιδιότητες του στίβου.
3. Πιθανή ευαισθησία του αλόγου.
4. Αδυναμία προσαρμογής στις καινούργιες συνθήκες (σε περιπτώσεις μεταβολής της ποιότητας της πίστας, για παράδειγμα ένα άλογο που έτρεχε σε στίβο με άμμο να τρέξει ξαφνικά σε στίβο με χόρτο).
5. Πλημμελής εκγύμναση.
6. Βιαστική/λανθασμένη αποθεραπεία ή κακή εκτίμηση του τραύματος.
Στις περιπτώσεις αυτές συνήθως οι παθήσεις γίνονται χρόνιες και οι τραυματισμοί αργά ή γρήγορα επανεκδηλώνονται (υποτροπές). Όλοι οι τραυματισμοί πρέπει να συνοδεύονται από αγωνιστική απραξία (ρεπό) του αλόγου για διάστημα που καθορίζεται (ο ελάχιστος υποχρεωτικός χρόνος) από τους κτηνιάτρους του Ιπποδρόμου. Η αγωγή που ακολουθείται ποικίλει κατά περίπτωση ανάλογα με την σοβαρότητα και την φύση του τραυματισμού. Άλλες χωλότητες δηλαδή αντιμετωπίζονται συντηρητικά (με φαρμακευτική αγωγή), άλλες συνεπικουρούνται από διάφορες εναλλακτικές μεθόδους (πχ θαλασσοθεραπεία), οι σοβαρότερες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται χειρουργικά ενώ σε ακραίες περιπτώσεις όπου δεν είναι δυνατή η ιατρική παρέμβαση (συντριπτικά κατάγματα) η επιλογή της ευθανασίας προβάλλει ως μονόδρομος για τον δύστυχο αθλητή.
«Ιπποδρομίες»
