άρθρο του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Είναι γνωστές οι αδυναμίες στον Ελληνικό Ιππόδρομο σε ο, τι αφορά στην συμπλήρωση του αγωνιστικού προγράμματος ενώ οι ματαιώσεις συγκεντρώσεων εξαιτίας αυτού του γεγονότος αποτελούν συχνό φαινόμενο.
Τι γίνεται όμως όταν κατορθώνουμε τελικά να πραγματοποιήσουμε εγγραφές; Το πρόγραμμα που προκύπτει ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας; Είναι ικανό να προσελκύσει τους φιλίππους με την όποια ιδιότητά τους (θεατές ή στοιχηματίες); Έχει τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να συμβάλλει θετικά στην επιδιωκόμενη άνοδο του ιπποδρομιακού στοιχήματος ή αποτελεί έναν επιπλέον λόγο της πτώσης του;
Ας εξετάσουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά. Είναι γνωστό πως στο πρόσφατο παρελθόν (θα τολμούσε μάλιστα να πει κανείς επί σειρά ετών) υπήρχαν αρκετές ιπποδρομιακές συγκεντρώσεις όπου το πρόγραμμα συμπληρωνόταν με «εκπτώσεις» και «υποχωρήσεις» στην λογική της διεξαγωγής ιπποδρομιών και της αποτροπής ματαιώσεων λόγω δυστοκίας εγγραφών. Προσφάτως έχουν γίνει θετικά – κατά την προσωπική μου εκτίμηση – βήματα προς αυτή την κατεύθυνση που όμως δεν είναι αρκετά για να εξαλείψουν το πρόβλημα αφού τα γενεσιουργά αίτιά του εξακολουθούν να υφίστανται (ελλείψεις σε έμψυχο ζωικό δυναμικό, ιδιοκτήτες και προπονητές - περιορισμοί λόγω των Γενικών Διατάξεων - απουσία handicap) παρατείνοντας την κρίση. Ακόμα όμως κι αν κατορθώναμε σε μία ημέρα να λύναμε τα επιμέρους θέματα, το κυρίαρχο ζήτημα που προκύπτει με την μορφή αναπάντητου ερωτήματος είναι:
«Πώς θα κατορθώσουμε να κάνουμε κούρσες ανταγωνιστικές ως προς την σύνθεση και αμφίρροπες ως προς την έκβασή τους ;»
Με άλλα λόγια, το αγωνιστικό πρόγραμμα με τον τρόπο που καταρτίζεται σήμερα δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας. Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι ποσοτικό, αλλά καθαρά ποιοτικό. Για να καταδειχθεί περίτρανα αυτή η θέση, φανταστείτε μία ιπποδρομία στην οποία διαγωνίζονται μόνο δύο ίπποι (θα δανειστώ δύο ονόματα από το παρελθόν): ο ΠΑΟΚ και ο ΑΘΗΝΙΑΝ ΠΡΙΝΣ. Έχει κανείς αμφιβολία πως στο παιχνίδι του γκανιάν – το οποίο θα είναι και το μόνο που διεξάγεται σε μια τέτοια περίπτωση – θα γίνει ρεκόρ τζίρου;
Πιστεύει κανείς πως θα είχαμε περισσότερο στοίχημα σε μία ιπποδρομία ΣΤ’ κλάσης με εφτά άλογα να διαγωνίζονται λόγου χάρη, εκ των οποίων ξέρουμε όλοι μας πριν από την εκκίνηση πως τα μισά θα τερματίσουν σε πολύ μεγάλη απόσταση χωρίς να παίξουν τον παραμικρό ρόλο στην διαδρομή; (παρά μόνον αν παρενοχλήσουν κάποιο άλλο άλογο…) Συνεπώς, το ζητούμενο από την διαδικασία των εγγραφών είναι να προκύπτουν διαδρομές ύψιστου αγωνιστικού ενδιαφέροντος με ίππους σχετικά ισοδύναμους και αναλογίες βαρών τέτοιες που να επιτρέπουν σε όλους ανεξαιρέτως τους συμμετέχοντες – ανάλογα με την διαδρομή και τις συνθήκες που θα συναντήσει κάθε ίππος αλλά και τις ικανότητες του αναβάτη έκαστου – να είναι σε θέση να διεκδικούν την νίκη (στο μέτρο που αναλογεί φυσικά στον καθένα). Έχω την πεποίθηση πως η επαναφορά του handicap θα βοηθούσε τα μέγιστα σε αυτή την προσπάθεια. Τα αποτελέσματα βεβαίως θα ήταν τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά. Ποιοτικά, διότι το θέαμα που προσφέρουν οι «ανοιχτές κούρσες» είναι ανυπέρβλητο, σε σημείο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα ένας τερματισμός ιπποδρομίας ως highlight σε πλήθος αθλητικών εκπομπών ενώ θα ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία για την ίδια την προβολή των ιπποδρομιών (διαφημιστικό σποτ). Τέτοιου είδους διαδρομές είναι σαφές ότι τονώνουν την αξιοπιστία του αθλήματος στα μάτια του μέσου φιλίππου αφού είναι εξαιρετικά δύσκολο – λόγω της σχετικής ισοδυναμίας των διαγωνιζομένων ίππων – να επιχειρηθούν διάφορα «παικτικά σκηνικά».Ποσοτικά, διότι ακριβώς εξαιτίας της αυξημένης δυσκολίας πρόβλεψης θα πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από αναμενόμενη η αύξηση του στοιχήματος με όλα τα θετικά συνεπακόλουθα για τις ιπποδρομίες και το σύνολο των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται γύρω από αυτές. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την προσπάθεια από το «μενού της ημέρας» για να φτάσουμε τις Ιπποδρομίες να αποτελούν για τους Έλληνες φιλάθλους «κύριο πιάτο»!
Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκης
