άρθρο του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
H κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Ελληνικές Ιπποδρομίες εδώ και πάρα πολύ καιρό είναι γνωστή σε όλους τους φιλίππους. Ειδικότερα θα λέγαμε με την οικονομική κρίση που μαστίζει ανελέητα τη χώρα, οι Ιπποδρομίες πλέον κινούνται κυριολεκτικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, καθώς η συρρίκνωση του ζωικού δυναμικού από τη μία και η διαρκώς μειούμενη αγοραστική δύναμη των πολιτών – κάτι που αντανακλάται φυσικά στους τζίρους του ιπποδρομιακού στοιχήματος – συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό, κάνοντας φυσικά την οποιαδήποτε πρόβλεψη για το μέλλον των Ελληνικών Ιπποδρομιών να φαντάζει ως εξαιρετικά επισφαλής.
Εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα πολλοί από τους επαγγελματίες του χώρου προτίμησαν είτε το δρόμο της συνταξιοδότησης (ασφαλώς νωρίτερα από ο, τι οι ίδιοι θα υπολόγιζαν ή ενδεχομένως θα επιθυμούσαν) ή πάλι αυτόν της μετανάστευσης, προς αναζήτηση ευκαιριών. Αρκετοί ήταν και οι ιδιοκτήτες – κάποιοι μάλιστα εξ αυτών κορυφαίοι στο χώρο – οι οποίοι εξεδήλωσαν την πρόθεσή τους να πωλήσουν το σύνολο του δυναμικού του στάβλου τους και να αποχωρήσουν πλήρως. Μερικοί το έκαναν ήδη πράξη, άλλοι απλώς σταμάτησαν να ανανεώνουν το δυναμικό του στάβλου τους, κάτι που αναπόφευκτα αναμένεται να οδηγήσει μεσο-μακροπρόθεσμα στον τερματισμό της δραστηριότητάς τους στον Ελληνικό Ιππόδρομο.
Η τάση αυτή, της φυγής δηλαδή, έχει γίνει τόσο έντονη στο Μαρκόπουλο που από τις δηλώσεις των προθέσεων περάσαμε πλέον στις προαναγγελίες των αποχωρήσεων. Και το χειρότερο όλων; Αυτοί που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις Ελληνικές Ιπποδρομίες είναι οι σημερινοί πρωταγωνιστές τους.
Τι εννοώ με αυτό; Μα πολύ απλά, αν αυτοί που σήμερα έχουν – έστω και σαφώς μειωμένα έναντι του παρελθόντος – κάποια οικονομικά οφέλη από τις Ιπποδρομίες σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο – τον οποίο φυσικά δεν κατακρίνω και σέβομαι τις προσωπικές επιλογές του καθενός – τότε τι θα πρέπει να πουν οι υπόλοιποι που ασχολούνται με το χώρο και δεν έχουν την τύχη των κορυφαίων;
Τρανό παράδειγμα της θέσης μου αποτελεί η δήλωση – βόμβα του κυρίου Θεοδωράκη περί ενδεχόμενης αποχώρησής του στο επόμενο έτος, αν μέχρι τότε δεν έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Εκτιμώντας πως για να προβεί σε μια τέτοια δήλωση είναι παράλληλα έτοιμος να την υλοποιήσει και δεν ήταν προϊόν ψυχικής φόρτισης της στιγμής, αναλογίζομαι τι θα πρέπει να κάνουν κάποιοι άλλοι επαγγελματίες που δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τον – ικανότατο – κύριο Θεοδωράκη. Και η σκέψη μου φυσικά δεν αφορά στην συγκεκριμένη απόφαση του κορυφαίου προπονητή των τελευταίων ετών, απλώς προσπαθώ να εστιάσω και να σημειώσω την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι υπόλοιποι προπονητές…
Μαζί με αυτήν την είδηση, ακούστηκε αυτόν τον καιρό και η επικείμενη αποχώρηση των Στάβλων Φηγαίας (ή η δραματική μείωση του στόλου τους κατά άλλες πληροφορίες), ενός κορυφαίου Στάβλου, άρρηκτα συνδεδεμένου με την ιπποδρομιακή ιστορία του τόπου. Κανείς δεν μπορεί να πει σε έναν επιχειρηματία πώς να διαθέσει τα κεφάλαιά του (ας μην ξεχνάμε πως τα άλογα κούρσας αποτελούν πολυδάπανες επενδύσεις αμφιβόλου οικονομικού αποτελέσματος) και συνεπώς το μόνο που μπορεί να ελπίζει κάποιος είναι να υπάρξει τρόπος να μεταπειστεί το ζεύγος Μαρινόπουλου και να συνεχίσει την λαμπρή ιπποδρομιακή παράδοση ετών που έχει δημιουργήσει ο Στάβλος τους.
Πριν από κάποιον καιρό, σε συνέντευξή του ο αναβάτης Παναγιώτης Δημητσάνης δήλωσε πως εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο κάποια στιγμή – κι εφόσον εξακολουθήσουν να βαίνουν τα πράγματα άσχημα – να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό, «δείχνοντας» μάλιστα τη Γαλλία ως τη χώρα της προτίμησής του (σημ. «Ιπποδρομιών»: η συγκεκριμένη συνέντευξη έχει αναδημοσιευθεί ολόκληρη, μπορείτε όσοι επιθυμείτε να τη βρείτε στο αρχείο δημοσιευμάτων των «Ιπποδρομιών»).
Τι βλέπουμε λοιπόν από όλα τα παραπάνω; Ο κορυφαίος Στάβλος (προηγείται και φέτος σε νίκες), ο κορυφαίος προπονητής (σταθερά πρώτος σε νίκες εδώ και πολύ καιρό) και ο κορυφαίος αναβάτης («μόνιμος» πρωταθλητής τα τελευταία χρόνια) του Ελληνικού Ιπποδρόμου δηλώνουν αναφανδόν και χωρίς δεύτερες σκέψεις πως προετοιμάζονται για τη… μεγάλη φυγή. Είναι γνωστό σε όλους τους φιλίππους πως ο Ιππόδρομος εκτός των άλλων εμπεριέχει το στοιχείο του θεάματος και της «ατραξιόν», έχει τις δικές του «φίρμες», τις «ντίβες» του και γενικότερα μέσα από τη αίγλη και τη φήμη των καταξιωμένων του χώρου – παγκοσμίως – επιτυγχάνεται η προβολή και η διαφήμιση του αθλήματος.
Αν λοιπόν φύγουν όλοι οι κορυφαίοι σε όλες τις κατηγορίες, τι ελπίδες μπορεί να υπάρχουν στο μέλλον για να ανακάμψουν οι Ελληνικές Ιπποδρομίες;
Το τρένο της… μεγάλης φυγής «σφυρίζει»… Ας ελπίσουμε να φύγει άδειο…
Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκης
