άρθρο του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα διαβάζουμε κάθε μήνα σε ανακοινώσεις της Φιλίππου Ένωσης την αδυναμία καταβολής της Δ2 δόσης των επάθλων, ενώ ουδείς γνωρίζει για πόσο ακόμα θα συνεχιστεί αυτό το φαινόμενο…
Και φυσικά, δεν εννοούμε για πόσο δε θα καταβάλλεται η Δ2 δόση των επάθλων, αφού αυτή «ούτε με θαύμα» δεν μπορεί πλέον να εξασφαλιστεί… Το ζήτημα είναι μέχρι πότε θα μπορέσει ο Ελληνικός Ιππόδρομος να συντηρείται με τα πενιχρότατα έσοδα που συγκεντρώνει σήμερα;
Η αλήθεια είναι πως σε μία οικονομία η οποία έχει πάθει πλήρη καθίζηση και που τα πάντα κινούνται πτωτικά κανείς δε θα πρέπει να ήλπιζε στα σοβαρά πως θα μπορούσε ίσως να συμβεί κάτι διαφορετικό στο χώρο των τυχερών παιχνιδιών, τα οποία αποτελούν πλέον «απαγορευτικό είδος» για πολλούς από τους πρώην παίκτες εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας.
Ο Ιππόδρομος του Μαρκόπουλου πάντως κατάφερε να σημειώσει μία πτώση του τζίρου του της τάξης του 50,00 % και πλέον μέσα σε ένα χρόνο (!) χωρίς να δείχνει ικανός να ανακόψει αυτήν τη ραγδαία επιδείνωση, όταν την ίδια στιγμή ο ΟΠΑΠ έχει κάμψη των εσόδων του μόλις κατά 21,00 % (δημοσιεύσαμε πριν από λίγο καιρό σχετικό ρεπορτάζ). Σε αυτό το σημείο οφείλω να κάνω μία παρατήρηση: παρότι σε απόλυτους αριθμούς ο ΟΠΑΠ έχει υποστεί μεγαλύτερη μείωση εσόδων (λόγω φυσικά του ασυγκρίτως μεγαλύτερου μεριδίου που κατέχει στην εγχώρια αγορά έναντι του ΟΔΙΕ) εν τούτοις οι ελπίδες του να ανακάμψει στο μέλλον είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από του ΟΔΙΕ! Πώς όμως εξηγείται αυτό;
Είναι πολύ απλό κατά τη γνώμη μου. Εκτός από το προφανές, πως ο ΟΠΑΠ δηλαδή διαθέτει «πελατεία» υπερ-πολλαπλάσια από αυτήν του Ιπποδρόμου και συνεπώς οι πιθανότητές του να πλησιάσει και πάλι τα νούμερα του παρελθόντος (ή εν πάσει περιπτώσει να σημειώσει κάποια ανάκαμψη στα έσοδά του) είναι σαφώς μεγαλύτερες, υπάρχει στον αντίποδα η δυσάρεστη οπωσδήποτε διαπίστωση πως ο Ελληνικός Ιππόδρομος αποτελεί σήμερα χωρίς υπερβολή μία «κατακερματισμένη αλυσίδα» που διαθέτει ένα «φθαρμένο προϊόν»…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Η επικοινωνία του ΟΔΙΕ με τους πελάτες – παίκτες – φιλίππους ανέκαθεν ήταν «προβληματική». Τα τελευταία χρόνια μάλιστα δεν υπάρχει καν, αφού ποτέ δε λήφθηκε σοβαρά υπόψη η γνώμη ή οι ανάγκες των φιλίππων (τουναντίον μάλιστα, πάρθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις «εγκληματικές» αποφάσεις που στρέφονταν ευθέως κατά των παικτών του ιπποδρομιακού στοιχήματος, με κορυφαίο παράδειγμα την προ καιρού επαίσχυντη αύξηση της στοιχηματικής μονάδας, κάτι που ευτυχώς εγκαταλείφτηκε τελικά, αφού πρώτα πάντως άφησε πίσω της «συντρίμμια» η εφαρμογή της). Αν σκεφτεί κάποιος πως τόσα χρόνια μετά από την έναρξη της λειτουργίας της επίσημης ιστοσελίδας του Οργανισμού (η οποία ειρήσθω εν παρόδω εξακολουθεί να παραμένει… υπό «δοκιμαστική λειτουργία», όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται στο κάτω αριστερό μέρος της αρχικής σελίδας του…!) δεν υπάρχει στο site ούτε ένα e-mail επικοινωνίας – ούτε έστω μία απλή φόρμα αποστολής μηνυμάτων – αντιλαμβάνεται ο καθένας πως μια τέτοια επιχείρηση δεν δίνει καμία προσοχή στην εξυπηρέτηση των πελατών της. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί βεβαίως και η τεράστια «φθορά» του προϊόντος που πουλά ο ΟΔΙΕ, που δεν είναι άλλο από θέαμα και στοίχημα.
Και τα δύο έχουν εκφυλιστεί: Κούρσες με λιγοστούς κατά κανόνα ίππους που τρέχουν διαρκώς οι ίδιοι και οι ίδιοι (αφού δεν υπάρχουν και άλλοι…) προκειμένου να συμπληρωθεί στοιχειωδώς το αγωνιστικό πρόγραμμα, αποτελέσματα που προκαλούν πολλές φορές την οργή των φιλίππων (δικαιολογημένα μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις), αφίξεις όπου οι διαφορές μεταξύ του πρώτου και του τελευταίου είναι «χαοτικές», αποδόσεις που είτε δε συνάδουν με το βαθμό δυσκολίας της άφιξης ή που είναι τόσο χαμηλές ώστε αποτρέπουν τον μέσο παίκτη με το να ασχοληθεί με ένα προϊόν που και είναι και φαίνεται «τελειωμένο»… Και απέναντι σε όλα αυτά, ο Ελληνικός Ιππόδρομος με τις δύο Ανώτατες Αρχές του (ΟΔΙΕ και Φίλιππος Ένωση) όχι μόνο δεν αντιδρά καθόλου, αλλά τουναντίον ανέχεται – ωσάν να επικροτεί – τη σημερινή όζουσα κατάσταση η οποία αποπνέει έντονη τη μυρωδιά της σήψης και της παρακμής…
Υπάρχει και άλλο «σημείο διαρραγής» στην «κατακερματισμένη ιπποδρομιακή αλυσίδα»: αυτό μεταξύ των επαγγελματιών και των φιλίππων. Εκτός του ότι δεν υπάρχει πια καθόλου αυτή η «άμεση επικοινωνία» (ελέω φυσικά και της μεταφοράς των εγκαταστάσεων του Ιπποδρόμου στο Μαρκόπουλο, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να «αδειάσουν» οι κερκίδες του, ενώ η μοναδική ίσως φορά που τις είδαμε γεμάτες από κόσμο στο Μαρκόπουλο ήταν… σε κάποια μακέτα διαφημιστικού σποτ στην τηλεόραση, πριν από χρόνια…) δεν υπάρχει ούτε η απαραίτητη «δόση αξιοπιστίας», αυτή που θα μπορούσε να ανακόψει μέχρι ένα βαθμό την ανεξέλεγκτη φυγή των – λιγοστών πλέον – εναπομεινάντων φιλίππων. Βλέπουμε σε αυτό το σημείο μία ειδοποιό διαφορά σε σχέση με την πτώση που παρατηρείται στα υπόλοιπα παιχνίδια στην Ελλάδα: το ιπποδρομιακό στοίχημα έπεφτε συνεχώς και μάλιστα με αυξανόμενο ρυθμό και οι φίλιπποι διαρκώς απομακρύνονταν από τις Ιπποδρομίες προτού ακόμα ξεσπάσει η οικονομική κρίση, διεθνής και εγχώρια. Τι οδήγησε λοιπόν σε αυτές τις συνέπειες; Μα η παντελής έλλειψη αξιοπιστίας. Σε ένα άθλημα (γιατί οι Ιπποδρομίες άθλημα είναι) που τα αποτελέσματα του ελέγχου για το doping ανακοινώνονται ακόμα και επτά περίπου μήνες μετά από την διεξαγωγή τους, όταν η εκδίκαση των ενστάσεων γίνεται περίπου κατά το δοκούν (ακόμα και χωρίς την καθοριστική συμβολή της τηλεοπτικής εικόνας σε κάποιες περιπτώσεις, εξαιτίας της ελλιπούς κάλυψης της διαδρομής…), όταν όπως προείπα τα αποτελέσματα – σε συνδυασμό και με τις χαμηλές αποδόσεις – κρίνονται εν πολλοίς «περίεργα» σε πλήθος περιπτώσεων χωρίς να «ανοίξει μύτη», τότε μάλλον το παιχνίδι έχει κριθεί και έχει χαθεί…Θα μου πει κάποιος, μα τα «στησίματα» γίνονται παντού και πάντα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, εμείς γιατί να αποτελούμε εξαίρεση; Απαντώ ευθέως και χωρίς περιστροφές: το ότι γίνονται «δουλειές» (όπως συνηθίζεται να λέγεται στην ιπποδρομιακή ορολογία) δε σημαίνει καταρχήν ότι θα πρέπει να τις ανεχόμαστε. Επιπλέον, θα πρέπει να περάσει προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα πως στην εποχή του Διαδικτύου και της ελεύθερης αγοράς ο παίκτης – και δη αυτός που ασχολείται με το ιπποδρομιακό στοίχημα – έχει πολλές όσο και συγκεκριμένες απαιτήσεις: καλές αποδόσεις, τίμιες (όσο γίνεται) αφίξεις, στιβαρές Επιτροπές Ελέγχου (σε ο, τι αφορά στην παραδειγματική τιμωρία όσων επιβουλεύονται το στοίχημα), την γενικότερη «αίσθηση» πως ο Οργανισμός «νοιάζεται» για αυτόν και προσπαθεί με κάθε πρόσφορο τρόπο να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Ειδικότερα σήμερα που το χρήμα είναι «δύσκολο» και έχει «άλλη βαρύτητα», είναι ηλίου φαεινότερο πως κανείς δεν έχει πια «λεφτά για πέταμα»… Σε όλα αυτά η μεγάλη μάζα των φιλίππων που σταδιακά (αλλά «βροντερά») αποχώρησε από το παιχνίδι απάντησε με μαζική φυγή, κάτι που είχε τελικά ως συνέπεια να «φυτοζωούν» σήμερα οι Ελληνικές Ιπποδρομίες και ο ΟΔΙΕ καθημερινά να κινδυνεύει άμεσα με λουκέτο. Οι λίγοι – ρομαντικοί (;) – φίλιπποι που απέμειναν δεν φαίνονται καθόλου διατεθειμένοι να επιδείξουν καμία απολύτως ανοχή απέναντι στα φαινόμενα αδιαφορίας των υπευθύνων. Κάποιος λοιπόν θα πρέπει επιτέλους να ορθώσει το ανάστημά του (…) και να πει «Ως εδώ!», διαφορετικά πολύ σύντομα θα απομείνουν οι ταμίες του Ιπποδρόμου και οι πράκτορες να παίζουν μεταξύ τους…
Κάποιοι θα διαφωνήσουν ίσως μαζί μου, μερικοί πάλι μπορεί να πουν πως υπερβάλλω, άλλοι θα πουν «μα γιατί ασχολείσαι με κάτι που δε σου αρέσει»; Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ουσία του σημερινού άρθρου: Σε καμία περίπτωση ο στόχος του κειμένου δεν είναι να θίξει πρόσωπα και υπολήψεις, αλλά αντιθέτως να καταδείξει με εμφατικό τρόπο το μέγεθος του προβλήματος και – ευχής έργον θα ήταν – να «ξυπνήσει συνειδήσεις». Όποιος φωνάζει δεν έχει πάντα δίκιο, στην προκειμένη περίπτωση πάντως οι φίλιπποι που φωνάζουν (έστω και καθ’ υπερβολή) έχουν απόλυτο δίκιο να το κάνουν και φωνάζουν απλά και μόνο για αυτό που έτσι κι αλλιώς τους ανήκει, το αναφαίρετο δικαίωμά τους να απολαμβάνουν αυτό που τους αρέσει: όμορφες, θεαματικές, συναρπαστικές, αμφίρροπες, τίμιες Ιπποδρομίες!
Η ευθύνη ασφαλώς ανήκει και στον Ιπποδρομιακό Τύπο (αυτό είναι το τρίτο σημείο στο οποίο «έσπασε η αλυσίδα» και χάθηκε η επικοινωνία με τους φιλίππους) ο οποίος δυστυχώς δε φαίνεται καθόλου ικανός να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διεκδικήσει τα αυτονόητα τόσο για τις ίδιες τις Ιπποδρομίες όσο και για τους φιλίππους που τον συντηρούν εξάλλου, παρότι σποραδικά πρέπει να πούμε πως υπάρχουν κάποιες μεμονωμένες αντιδράσεις. Και το πλέον παράδοξο μάλιστα σε αυτή την περίπτωση είναι πως αυτός ο ίδιος ο Τύπος «πληρώνει» πρώτος θα λέγαμε το τίμημα της αδιαφορίας του, με την συνεχιζόμενη ραγδαία μείωση του αριθμού των φιλίππων. Επομένως, θα πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτός ο «περίεργος» εφησυχασμός και να αναληφθούν πρωτοβουλίες, διαφορετικά ο Ιπποδρομιακός Τύπος στο σύνολό του θα μοιάζει ούτε λίγο ούτε πολύ με ένα «μπακάλη της γειτονιάς» που πουλά (και που ενίοτε… «διαφημίζει» κιόλας…!) «σάπια φρούτα»…
Σε κάθε περίπτωση και με δεδομένη τη σημερινή ζοφερή κατάσταση στο Μαρκόπουλο, ακόμα και αν αύριο «άλλαζε χέρια» ο Ιππόδρομος, ακόμα και αν «έπεφταν» εκατομμύρια ευρώ σε επενδύσεις, το αποτέλεσμα δεν θα άλλαζε σε καμία περίπτωση: όσο δηλαδή υπάρχουν οι αιτίες που οδήγησαν ως εδώ και δε γίνεται τίποτα για την ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος, η κατάσταση θα επιδεινώνεται μέχρι του σημείου που τις κούρσες θα τις βλέπουμε πια είτε στο Δοξάτο με τους «βετεράνους» ίππους ή στο YouTube ως παλιές (και μάλλον όχι τόσο καλές) αναμνήσεις…
Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκης
