Υποθέσεις και… Ιππο – θέσεις
άρθρο του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Πάνω που λέγαμε προ ημερών να κινηθούμε σε «εορταστικό κλίμα» για ένα δεκαπενθήμερο, μιας και το έχουμε ανάγκη όλοι μας πιστεύω, ιδιαίτερα μετά από τις ταλαιπωρίες που τραβούμε στην καθημερινότητά μας όλο αυτό το διάστημα, ήρθε ως «κεραυνός εν αιθρία» το άκουσμα της είδησης πως οι δύο ιπποδρομιακές συγκεντρώσεις (η τελευταία συγκέντρωση του 2011 και η Κυριακάτικη συγκέντρωση της Πρωτοχρονιάς) είναι εξαιρετικά πιθανό να μην πραγματοποιηθούν τελικά.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές διεξάγεται η Γενική Συνέλευση των προπονητών του Μαρκόπουλου και ακολούθως – σύμφωνα με τις χθεσινοβραδινές δηλώσεις του Προέδρου τους, του κυρίου Γιάννη Μυκονιάτη – θα επιχειρηθεί έναρξη διαλόγου με την Ηγεσία του ΟΔΙΕ προκειμένου να εξευρεθεί κάποια ικανοποιητική λύση, αλλιώς σε αντίθετη περίπτωση – όπως περίπου προαναγγέλθηκε ήδη από το βράδυ της Τρίτης – οι προπονητές κατά πάσα πιθανότητα δεν θα προβούν τελικά σε εγγραφές κατά την επαναληπτική διαδικασία συμπλήρωσης του προγράμματος το πρωί της Τετάρτης 28-12-2011.
Ανεξάρτητα πάντως από την τελική έκβαση των σημερινών διαβουλεύσεων, θα ήθελα να αποτυπώσω με συνοπτικό τρόπο την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον Ελληνικό Ιππόδρομο και να καταθέσω στο τέλος την δική μου προσωπική θέση για το ζήτημα που ανέκυψε…
Είναι νομίζω αδιαμφισβήτητο το γεγονός πως οι προπονητές του Ελληνικού Ιπποδρόμου «έχουν κάνει την υπέρβαση» εδώ και χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί που προσπαθούν και δουλεύουν ασταμάτητα με όλες τις γνωστές αντίξοες συνθήκες, βλέποντας πριν από κάποια χρόνια την Ιδιοκτησία (που είναι ο εξ αντικειμένου εργοδότης τους) να συρρικνώνεται με απίστευτα γοργό ρυθμό και το ζωικό δυναμικό του Ιπποδρόμου να μειώνεται καθημερινά (συνεπεία του παραπάνω γεγονότος) φτάνοντας τα όρια του «αφανισμού», αποφάσισαν να «ρισκάρουν» και να γίνουν οι ίδιοι εκτός από προπονητές και ιδιοκτήτες δρομώνων ίππων. Ίσως βέβαια να ήταν λανθασμένη αυτή η ενέργεια (στο βαθμό και στην έκταση που αυτή έγινε) το ζήτημα πάντως είναι πως αν δεν είχαν αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες, οι Ελληνικές Ιπποδρομίες θα είχαν σταματήσει πιθανότατα ολοκληρωτικά από το 2008 περίπου!
Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τους αποδώσει κάποιος τα εύσημα. Και στην άποψη που αναφέρει πως «αφού οι προπονητές έχουν άλογα και κερδίζουν, άρα βγάζουν λεφτά» έχουν να αντιπαρατεθούν τα εξής: σε ένα χώρο όπου εγκαταλείφθηκε στην τύχη του από την Πολιτεία, που «αδειάζει» από τα ίδια τα μέλη του (Ιδιοκτησία) και από τους φιλίππους, με τα νούμερα να «δείχνουν» εδώ και πολύ καιρό την επερχόμενη καταστροφή και με τις υπάρχουσες ενδείξεις τέλος να μην δείχνουν καμία ελπιδοφόρα προοπτική στο άμεσο μέλλον, θα πρέπει κάποιος είναι να είναι είτε εντελώς παλαβός ή να υπεραγαπά αυτό που κάνει, για να τολμήσει σήμερα με αυτές τις συνθήκες να γίνει ιδιοκτήτης ίππων στο Μαρκόπουλο… Επιπλέον, εδώ και αρκετό καιρό έχει δυστυχώς «παγιωθεί» η μη καταβολή της Δ2 δόσης των επάθλων, κάτι που ασφαλώς αποτελεί την «χαριστική βολή» στην προσπάθειά των προπονητών – όχι πια να αποκομίσουν κάποια οικονομικά οφέλη, μικρά ή μεγάλα – να μπορούν να συντηρούν με τον ενδεδειγμένο τρόπο τους ίππους τους, να τακτοποιούν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους και να διαβιώνουν με αξιοπρέπεια. Τώρα πια, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να κατορθωθεί και τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο…
Για όλα αυτά λοιπόν, εκτιμώ πως τα αιτήματα των προπονητών όχι μόνο είναι δίκαια αλλά επιπλέον χρήζουν άμεσης και σοβαρής αντιμετώπισης. Η μεγάλη μου ένσταση πάντως έχει να κάνει με τον χρόνο και με τον τρόπο της διεκδίκησης. Με άλλα λόγια, η επιλογή του να «εκβιαστούν» οι καταστάσεις και να τεθεί το διακύβευμα «ή δίνεται άμεση λύση ή δεν γράφουμε άλογα» και άκομψη είναι κατά την προσωπική μου άποψη αλλά και άκαιρη. Άκομψη, διότι είναι νωπές ακόμα οι μνήμες των φιλίππων από την περυσινή ματαίωση της Πρωτοχρονιάτικης συγκέντρωσης και του λοκ άουτ στο οποίο προχώρησε τότε ο ΟΔΙΕ, αφήνοντας κυριολεκτικά «άφωνους» τους πάντες. Φυσικά, όλοι είχαμε σπεύσει τότε να πάρουμε θέση στο πλευρό των προπονητών οι οποίοι και δίκαια αιτήματα είχαν (όπως και τώρα) αλλά και την ομαλή ροή των Ελληνικών Ιπποδρομιών επεδίωκαν, σε αντίθεση με το σήμερα. Από την άλλη είναι και άκαιρη, διότι αφενός μεν με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα του Οργανισμού είναι μάλλον ανέφικτη η υλοποίηση της πρότασης των προπονητών (με τον τρόπο που εκείνοι προτείνουν) και αφετέρου η επικρεμάμενη «απειλή» του κλεισίματος του Ιπποδρόμου στην «εμπορικότερη» περίοδο της χρονιάς αποστερεί τις όποιες πιθανότητες θα υπήρχαν ώστε να υπάρξουν κάποια επιπλέον έσοδα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τον Οργανισμό για την ανακούφισή τους. Επιπλέον, νομίζω πως «παίζουμε πολύ επικίνδυνα» πια με τα «σύμβολα» και με τις «ιπποδρομίες – θεσμούς», αυτές που λειτουργούν ίσως μόνες τους πλέον «στο DNA των φιλίππων» και που τις «βάζουμε στο τραπέζι» έτσι, ελαφρά τη καρδία, ως «διαπραγματευτικά όπλα»… Και μετά θα φταίνε οι φίλιπποι αν θα αποφασίσουν να γυρίσουν για άλλη μία φορά την πλάτη τους στις Ιπποδρομίες…
Αυτό που πρέπει να επικρατήσει τώρα κατά την άποψή μου είναι η σύνεση και η αυτοσυγκράτηση από όλες τις πλευρές προκειμένου να υπάρξει ένα πνεύμα κατανόησης και ειλικρινούς διαλόγου. Οι ακραίες επιλογές αποδεδειγμένα ποτέ δεν οδήγησαν στο ποθούμενο αποτέλεσμα και νομίζω πως ειδικότερα τώρα, που ο Ελληνικός Ιππόδρομος δίνει τον «υπέρ πάντων αγώνα» (κάτι για το οποίο όπως προανέφερα οι προπονητές «έβαλαν πλάτη» και συνεχίζουν να το κάνουν) δεν χρειάζεται να συνδέσει ο πολύπαθος κλάδος των προπονητών το όνομά του με το «λουκέτο» ή – συγχωρήστε μου την έκφραση – με την τοποθέτηση «ταφόπλακας» στις Ελληνικές Ιπποδρομίες…
Για να μην υπάρξει πάντως κανενός είδους παρεξήγηση, θα πρέπει να τονιστεί πως οι προπονητές δεν είναι ούτε «άγιοι» ούτε και άμοιροι των ευθυνών τους για την σημερινή τραγική διαμορφωθείσα κατάσταση, τουναντίον μάλιστα. Παρόλα αυτά, επειδή σήμερα σχολιάζουμε το οικονομικό αίτημα των προπονητών, το οποίο είναι σωστό και δίκαιο κατά την προσωπική μου άποψη, εστιάζω μόνο σε αυτό και παρακαλώ με την σειρά μου (δείτε το ως την έκκληση ενός απλού φιλίππου ο οποίος «ζει και αναπνέει» με τις Ελληνικές Ιπποδρομίες) να καταβληθεί από την πλευρά των προπονητών κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να εξακολουθούν να τελούνται ομαλά και απρόσκοπτα οι Ελληνικές Ιπποδρομίες και παράλληλα να ενταθούν οι ενέργειες και οι κινητοποιήσεις τους – χωρίς αποχή από τις εγγραφές – προκειμένου να αναπτυχθεί το κατάλληλο κλίμα για συνεννόηση με όλους τους ιπποδρομιακούς Φορείς. Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι δύσκολο – δεδομένης και της οικονομικής δυσπραγίας – και ως εκ τούτου η επίλυσή του ίσως να πάρει χρόνο. Αυτό που πρέπει να διαφυλαχτεί σε κάθε περίπτωση είναι η «ιπποδρομιακή παράδοση» που θέλει τον Ιππόδρομο ανοιχτό, να καλωσορίζει τους πάντες την πρώτη ημέρα του χρόνου… Αν χάσουμε και αυτά τα τελευταία «ψήγματα συναισθημάτων» που προκαλεί και αποπνέει το άθλημα των Ιπποδρομιών, τότε «το παιχνίδι» θα έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα…
Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκης
