του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Ο ιδιοκτήτης δρομώνων ίππων, αλόγων κούρσας δηλαδή είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά αιμοδότης των ιπποδρομιών. Από τους ιδιοκτήτες εν πολλοίς εξαρτάται η ομαλή και απρόσκοπτη διεξαγωγή των ιπποδρομιών σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του κόσμου. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει ούτε παρόν αλλά ούτε και μέλλον του αθλήματος. Αξίζει όμως τον κόπο κάποιος που δεν έχει μέχρι τώρα καμία επαφή με το χώρο να ασχοληθεί ενεργά και να γίνει ιδιοκτήτης ίππων;
Ανατρέχοντας στο παρελθόν και εστιάζοντας στην Ελληνική ιπποδρομιακή ιστορία θα παρατηρήσουμε πως όλοι οι ιδιοκτήτες αλόγων στον Ιππόδρομο ήταν σημαίνοντα πρόσωπα της «υψηλής κοινωνίας» με πλούσια δράση (επιχειρηματική, καλλιτεχνική κλπ) και φυσικά ευυπόληπτοι πολίτες που έχαιραν καθολικής εκτίμησης στο χώρο και ευρύτερα. Σταδιακά οι προϋποθέσεις εισόδου έγιναν πιο ελαστικές προκειμένου να εισέλθουν στους κόλπους των ιδιοκτητών περισσότεροι άνθρωποι όλων των τάξεων. Σήμερα, έχει γίνει πάλι μια προσπάθεια να τεθούν αυστηροί κανόνες για την απόκτηση «χρωμάτων» με αποτέλεσμα την αποτροπή επίδοξων επενδυτών από το να ασχοληθούν ενεργά με την ιδιοκτησία.
Η συρρίκνωση της ιδιοκτησίας έχει ωθήσει πολλούς προπονητές να γίνουν οι ίδιοι και ιδιοκτήτες στηρίζοντας με αυτό τον τρόπο την ομαλή λειτουργία του Ιπποδρόμου, πράγμα όμως που από μόνο του δεν είναι ικανό να δώσει διέξοδο στο πρόβλημα της απουσίας νέων ανθρώπων στις ιπποδρομίες με φυσικό επακόλουθο τον διαρκώς μειούμενο αριθμό των εν ενεργεία ίππων που διαγωνίζονται στο Μαρκόπουλο. Τα πρώτα σημάδια αυτών των φαινομένων είναι ήδη ορατά (δυστοκίες εγγραφών και ματαιώσεις συγκεντρώσεων) και πρέπει γρήγορα να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο όσο και οι προϋποθέσεις εισόδου ενός ιδιώτη στους κόλπους της ιδιοκτησίας.
Ανεξάρτητα όμως από τα σημερινά προβλήματα που σίγουρα έχουν λύση, η ιδιότητα του ιδιοκτήτη ίππων είναι τιμητικότατη. Το να διαγωνίζεται ένα (ή περισσότερα) άλογα με τα χρώματά σου, να κερδίζεις σημαντικές κούρσες, να βγάζεις αναμνηστικές φωτογραφίες, να επευφημείσαι από τους φιλίππους και να χαίρεις της εκτίμησης των επαγγελματιών του χώρου είναι κάποιες από τις ανεκτίμητες εμπειρίες για τις οποία αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με την ιδιοκτησία. Ασφαλώς έχει και λύπες, όπως ασθένειες, τραυματισμοί των ίππων και – μοιραία – απώλειες. Το δέσιμο ενός ιδιοκτήτη με τα άλογά του δεν είναι υπερβολή να ισχυριζόταν κανείς πως είναι ανάλογο με το δέσιμο «γονέα – παιδιού». Πράγματι, για τον ιδιοκτήτη τα άλογά του «είναι παιδιά του» και χαίρεται όταν είναι καλά και λυπάται όταν υποφέρουν από τραυματισμούς ή αποτυγχάνουν στον αγώνα. Η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη και μόνο διατελέσαντες ιδιοκτήτες μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα της στιγμής. Πέραν αυτών, ένας συνετός επιχειρηματίας με σωστή διαχείριση και αρκετή υπομονή είναι δυνατό να δει την ιδιοκτησία ίππων ως μία επενδυτική ευκαιρία. Σε σχέση με το εξωτερικό τα έπαθλά μας είναι μειωμένα, εν τούτοις μεσοπρόθεσμα μπορεί κάποιος να αποκομίσει και οικονομικά οφέλη. Όπως και να’ χει το πράγμα η ιδιοκτησία καθαρόαιμων κούρσας έχει αίγλη και δίνει πολλές χαρές και συγκινήσεις σε όσους προσεγγίζουν το χώρο με αγνά αισθήματα και – κυρίως – με αγάπη για το άλογο και τις ιπποδρομίες. Ο Ελληνικός Ιππόδρομος έχει άμεση ανάγκη από εισροή νέων ιδιοκτητών, μεγάλων ή μικρών δεν έχει σημασία, με όραμα για τις ιπποδρομίες που να έχουν ως στόχο τους την εξύψωση της ιδιοκτησίας και την ανάδειξή της σε πρωταγωνιστικό παράγοντα των τρεχουσών εξελίξεων.
Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκης
Σημ. «Ιπποδρομιών»: Το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε το 2008, η «διαχρονικότητά» του πάντως είναι μάλλον φανερή. Επίσης θα πρέπει να σας ενημερώσουμε πως το δημοσίευμα ενσωματώθηκε ήδη και στη θεματική ενότητα: «Εισαγωγή στις Ιπποδρομίες».
