Η ανυπαρξία νομοθετικού πλαισίου για να «κουμπώσει» πάνω του η επανεκκίνηση των Ελληνικών Ιπποδρομιών και η απουσία χάραξης Ιππικής Πολιτικής ωθούν το άθλημα σε «αχαρτογράφητα νερά»
Χωρίς την προστασία της Πολιτείας, το μέλλον του αθλήματος είναι αβέβαιο και οι Ελληνικές Ιπποδρομίες καθίστανται αθωράκιστες απέναντι στις «προκλήσεις των καιρών»
του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Ταξίδι για τον Ελληνικό Ιππόδρομο δίχως χάρτη και πυξίδα…
…μοιάζει αυτό που πρόκειται να ξεκινήσει εντός των επόμενων ημερών, με την κύρωση από το Εθνικό Κοινοβούλιο της σύμβασης για εικοσαετή παραχώρηση της άδειας διεξαγωγής αμοιβαίου ιπποδρομιακού στοιχήματος από τον ΟΠΑΠ, μέσω της θυγατρικής του εταιρίας Ιπποδρομίες Α.Ε. Και για αυτό το ζήτημα δεν ευθύνεται φυσικά ο ΟΠΑΠ, ο οποίος κατέθεσε την οικονομική του πρόταση και κέρδισε τελικά τον σχετικό διαγωνισμό που διενήργησε το ΤΑΙΠΕΔ, αλλά η Πολιτεία, η οποία μέχρι τώρα δεν έχει λάβει κανένα μέτρο προκειμένου να δημιουργήσει ένα «δίχτυ ασφαλείας» γύρω από τις Ελληνικές Ιπποδρομίες και όλους τους εργαζόμενους με/γύρω από αυτές.
Η περίφημη «ρήτρα» που αφορά στον ελάχιστο αριθμό δρομώνων ίππων του Μαρκόπουλου ως μοναδική προϋπόθεση για πραγματοποίηση Ελληνικών Ιπποδρομιών, δεν διασφαλίζει σε καμία περίπτωση ούτε την εύρυθμη ούτε και την απρόσκοπτη ροή προγραμμάτων εγχώριων αναμετρήσεων, παρά μόνο δίνει το «απαραίτητο δικαίωμα» στον νέο παραχωρησιούχο να διεξάγει το στοίχημα αποκλειστικά επί των αλλοδαπών ιπποδρομιών, εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις.
Δεν τίθεται ζήτημα πως το ζωικό δυναμικό δεν είναι ικανό (ποσοτικά) να δίνει σε πλήθος – αλλά και σε ποιότητα, αν θέλετε – προγράμματα του παρελθόντος, από την άλλη όμως μία ενδεχόμενη διακοπή των Ελληνικών Ιπποδρομιών με αμφίβολη ημερομηνία επανεκκίνησής τους θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπανόρθωτες ζημιές τόσο στον ιππικό πληθυσμό του Ιπποδρόμου (από πιθανή παρατεταμένη αγωνιστική απραξία) όσο και στους επαγγελματίες και τους εργαζόμενους σε ολόκληρη την ιπποδρομιακή παραγωγική αλυσίδα, δηλαδή από τον Ιπποδρομιακό Τύπο μέχρι και τους καλλιεργητές και παραγωγούς.
Όλοι οι παραπάνω φόβοι – οι οποίοι είναι ορατοί και αρκετά πιθανοί – θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με την συνδρομή της Πολιτείας, η οποία για μία ακόμη φορά (και για ανεξήγητους λόγους, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω…) δεν έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να διασφαλιστούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα επιτρέπουν στις Ελληνικές Ιπποδρομίες να μην κινδυνεύουν να αποτελέσουν «έρμαιο των συγκυριών» ή των όποιων «διαθέσεων». Η άδεια της διεξαγωγής του ιπποδρομιακού στοιχήματος παραχωρείται, το άθλημα των Ιπποδρομιών όμως σε καμία περίπτωση δεν εκχωρείται, ούτε μπορεί κανείς – ακόμα και με πρόσχημα μία ρήτρα που κακώς κατά την προσωπική μου άποψη δέχθηκαν όσοι θεσμικοί Φορείς συμμετείχαν στις διαβουλεύσεις της αποκρατικοποίησης – να μπορεί να σταματά την ιπποδρομιακή δραστηριότητα στη χώρα, με κίνδυνο να συμπαρασύρει στον οικονομικό – και όχι μόνο – όλεθρο ένα τμήμα του παραγωγικού ιστού της χώρας.
Υπάρχει ακόμα χρόνος, βούληση υπάρχει;
Αυτό που αναζητούν «απεγνωσμένα» οι Ελληνικές Ιπποδρομίες, εδώ και χρόνια, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα «γερό ξεκαθάρισμα», σε όλα τα επίπεδα. Αναφέρομαι σε ένα θεσμικό πλαίσιο που θα πρέπει να διέπει τις Ελληνικές Ιπποδρομίες, σε ένα σταθερό φορολογικό καθεστώς που χρειάζονται οι Ιδιοκτήτες δρομώνων ίππων, στους Κανόνες και τις Διατάξεις που «απαιτούν εδώ και τώρα» πλήρη αναθεώρηση ώστε να μετατραπούν σε σύγχρονα και αποτελεσματικά εργαλεία προόδου και ανάπτυξης. Δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να επιτευχθεί η πολυπόθητη ανάκαμψη του αθλήματος αν προηγουμένως δεν ολοκληρωθούν όλες αυτές οι παρεμβάσεις από την Πολιτεία. Είναι τα «προαπαιτούμενα της επιτυχίας». Όχι πως αν συμβούν όλα αυτά η επιτυχία θα είναι βέβαιη, αλλά πως χωρίς την υλοποίηση όλων των παραπάνω, η αποτυχία είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη.
Πρέπει να γίνει σαφές προς όλη την ιπποδρομιακή κοινότητα, τώρα, προτού να είναι πολύ αργά, πως οι Ελληνικές Ιπποδρομίες σήμερα είναι παντελώς απροστάτευτες σε κανονιστικά ζητήματα που ρυθμίζουν την ομαλή λειτουργία του Ιπποδρόμου. Είναι χρέος της Πολιτείας να αναλάβει άμεσα πρωτοβουλίες για να έρθει στη Βουλή ένα ολοκληρωμένο νομοθετικό πλαίσιο που να διευθετεί με σαφήνεια και πληρότητα όλα τα τρέχοντα «ανοιχτά» ζητήματα που περιγράψαμε παραπάνω και να διασφαλίζει το άθλημα και την ομαλή πορεία του στο διηνεκές, ανεξάρτητα από ιδιοκτησιακό καθεστώς και διαχειριστικές μεταβολές. Αν αυτό δεν συμβεί, οι Ελληνικές Ιπποδρομίες θα είναι ουσιαστικά «αφημένες στην τύχη τους» και το ενδεχόμενο ενός «ατυχήματος» δεν θα αποτελεί πλέον απλώς μία «πιθανότητα», αλλά μία επερχόμενη αλήθεια, μία βεβαιότητα…
