Η αδυναμία – ή η αποτυχία – εξάλειψης των γενεσιουργών αιτιών της Ελληνικής «ιπποδρομιακής κρίσης» θα οδηγεί πάντα τα πράγματα στο «σημείο μηδέν»
Χωρίς «σεισμικές δομικές μεταβολές» σε θεσμικό επίπεδο οι Ιπποδρομίες είναι «καταδικασμένες» να υφίστανται αενάως τα επίχειρα των κακών επιλογών
του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Η πρόσφατη ενέργεια της Επιτροπής Ιπποδρομιών να ακυρώσει ιπποδρομία του Ελληνικού προγράμματος επικαλούμενη «…αριθμητικούς και ποιοτικούς συσχετισμούς της σημερινής συγκυρίας, άπαντες υπό το πρίσμα της αξιοπιστίας των Ιπποδρομιών και της Προστασίας του Δημοσίου Συμφέροντος …» – όποιος καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνουν τα παραπάνω, παρακαλούμε θερμά να εξηγήσει και σε εμάς… – φανερώνει για πολλοστή φορά αδυναμία της επιτυχούς διαχείρισης περιστατικών της ιπποδρομιακής καθημερινότητας. Και αυτό δεν είναι απαραίτητο να οφείλεται (μόνο) στα πρόσωπα αλλά οπωσδήποτε ευθύνεται για αυτό η απροθυμία και η ανυπαρξία βούλησης – τόσο από την ίδια την Πολιτεία όσο και από τη Φίλιππο Ένωση – για δραστικές αλλαγές σε θεσμικό επίπεδο, για τη ριζική αναδιαμόρφωση όλων των Κανόνων και Διατάξεων που διέπουν τις Ελληνικές Ιπποδρομίες. Έχει καταντήσει κουραστικό και μονότονο να έχουν γραφτεί «χιλιόμετρα» κειμένων για αυτό το ζήτημα και τίποτα να μην έχει γίνει προς αυτή την κατεύθυνση. Σήμερα, λοιπόν, θα περιοριστούμε στο να αναφέρουμε τις αναπόφευκτες επιπτώσεις που θα έχει μία διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, και στο μέλλον που θα έχουν – ή καλύτερα, που δεν θα έχουν – οι Ελληνικές Ιπποδρομίες, είτε τώρα που αναλαμβάνει ο ΟΠΑΠ ή οποιοσδήποτε άλλος παραχωρησιούχος στο μέλλον. Διότι το θέμα δεν έχει να κάνει με πρόσωπα (αποκλειστικά) αλλά (κυρίως) με καταστάσεις…
Όποιος περιμένει πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα μετά την μετάβαση στην «μετα-ΟΔΙΕ εποχή» χωρίς τις επιβεβλημένες νομοθετικές παρεμβάσεις, πλανάται οικτρά. Όχι μόνο δεν πρόκειται να επιτευχθεί η πολυπόθητη ανάκαμψη και ανάπτυξη του σπορ, αλλά αντίθετα, η επιδείνωση των συνθηκών θα συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Η «αλλαγή σκυτάλης» σε ο, τι αφορά στον Φορέα διεξαγωγής του στοιχήματος, ή τα χρήματα που μπορεί να «πέσουν» για προώθηση του ιπποδρομιακού προϊόντος, ή μία «απόβαση» νέων Ιδιοκτητών και ίππων στο Μαρκόπουλο, ή ακόμα και αν συμβούν όλα αυτά μαζί, δεν είναι ικανά να αναστρέψουν τις αρνητικές προοπτικές, αλλά θα αποτελέσουν αλυσιτελείς ενέργειες χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.
Για να γίνει μάλιστα απολύτως κατανοητή η παραπάνω θέση, αρκούμαι να αναφέρω πως στην εποχή των «παχιών αγελάδων» στο Φαληρικό Δέλτα, και πολλά χρήματα ξοδεύονταν για να πληρώνονται αφειδώς τα έπαθλα (τότε διεξάγονταν ακόμα και διαδρομές δύο ίππων με την συμμετοχή δύο… ομοστάβλων και ομοπροπόνητων αλόγων…), και σημαντικά λεφτά δόθηκαν για τη διαφημιστική προώθηση του ιπποδρομιακού προϊόντος, και πλήθος αλόγων και ιδιοκτητών υπήρχαν ώστε να μπορούν να συμπληρώνονται ανελλιπώς και με επάρκεια τα αγωνιστικά προγράμματα, και τηλεοπτική μετάδοση υπήρχε για τους φιλίππους (ακόμα και ιντερνετικά, ραδιοφωνικά σε ζωντανή μετάδοση και λίγη ώρα αργότερα με το video της κούρσας από την ιπποδρομιακή ιστοσελίδα Ippodata, η οποία δυστυχώς δεν συνεχίζει σήμερα την λειτουργία της). Δηλαδή, παρότι υπήρχαν κάποτε τα χρήματα, υπήρχε ικανός ζωικός πληθυσμός, υπήρχε προβολή του ιπποδρομιακού προϊόντος, δηλαδή τότε υφίσταντο ταυτόχρονα όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που απαιτούνται και σήμερα - χωρίς ωστόσο να μπορούν να εξασφαλίσουν ένα «καλύτερο αύριο» -, τα πράγματα έπαιρναν την κατιούσα, η ιπποδρομιακή δραστηριότητα – εντός και εκτός του Ιπποδρομίου, ας μην ξεχνάμε και την Ιπποπαραγωγή – έφθινε χρόνο με τον χρόνο και έτσι φτάσαμε στην οικονομική κρίση που «χτύπησε» τη χώρα και που απλώς «επιτάχυνε» τις δυσμενείς εξελίξεις στον Ιππόδρομο.
Τι προκύπτει από τα παραπάνω; Ότι ο Ιππόδρομος εδώ και αρκετό διάστημα «πάσχει» από δομές και διαδικασίες. Και όσο όλα αυτά δεν αλλάζουν – προς το καλύτερο εννοείται, διότι προς το χειρότερο αρκετά έχουν συμβεί με το πέρασμα του χρόνου…– τόσο θα «βαλτώνει» ακόμα περισσότερο η κατάσταση και η «απεμπλοκή» από όλα τα «δεινά» που ταλανίζουν τον χώρο θα καθίσταται ολοένα δυσκολότερη.
Δεν είναι δυνατό να περιμένει ο οποιοσδήποτε – ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος ή αισιόδοξος – να μπορέσει να μεταβληθεί κάτι προς το καλύτερο διατηρώντας ακέραιες και αναλλοίωτες όλες εκείνες ακριβώς τις συνθήκες οι οποίες οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια τα πράγματα εδώ που έχουν φτάσει σήμερα. Με άλλα λόγια, δηλαδή, δεν είναι εφικτό να προκύψει άλλο αποτέλεσμα, όταν συντρέχουν ξανά και ξανά οι ίδιοι λόγοι που από την αρχή είχαν οδηγήσει σε αυτό. «Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως», έλεγαν πάρα πολύ σοφά οι Αρχαίοι μας πρόγονοι, δεν χρειάζεται πάντως να απομείνουν τελικά μόνο «ιπποδρομιακά ερείπια» προκειμένου να καταλάβουμε όλοι - και κυρίως όσοι έχουν θεσμικό ρόλο και θέση ευθύνης - τι χρειάζεται επιτέλους να αλλάξει στον Ιππόδρομο έτσι ώστε να πάει μπροστά.Ας μην φροντίσουμε λοιπόν να επαληθευτεί ο ορισμός της παράνοιας (όχι της ψυχιατρικής ερμηνείας του φαινομένου) όπου λέει: «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα», ρήση που αποδίδεται κατά πολλούς στον Αλβέρτο Αϊνστάιν, σύμφωνα με άλλη άποψη στον Βενιαμίν Φραγκλίνο, έχει χρησιμοποιηθεί πάντως κατά κόρον από πολλούς πολιτικούς…
Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκης
