Ομοιότητες και παραλληλισμοί ανάμεσα στον «μακρόκοσμο» της πολιτικής και τον «μικρόκοσμο» του Ιπποδρόμου
Τι χρειάζεται να προσέχουμε πάντοτε σε περιπτώσεις κρίσης
του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Μία από τις αρχαιότερες στήλες των «Ιπποδρομιών», το «Σχόλιο της ημέρας», αναβιώνει σήμερα μετά από μακρά αποχή. Όχι πως δεν υπήρχαν ζητήματα για να σχολιασθούν μέσα από την συγκεκριμένη στήλη (όπως λόγου χάρη το «μαύρο» της εικόνας στο Διαδίκτυο την περασμένη εβδομάδα ή η μονομερής ενέργεια του ΟΔΙΕ να συντομεύσει το σταμάτημα των Ελληνικών Ιπποδρομιών πριν από το οριστικό κλείσιμό του) αλλά όλα αυτά πλέον – και ας ακούγεται κυνικό – είναι τόσο «προβλέψιμα» και «αναμενόμενα» από έναν κρατικοδίαιτο Οργανισμό, ο οποίος ακόμα και στις «καλές εποχές» κατόρθωνε να «διώχνει» πελατεία και να προκαλεί με τις ενέργειές του και που τώρα πια, λίγες ημέρες πριν το οριστικό κλείσιμό του βρίσκεται σε «ελεύθερη πτώση» (ούτε καν σε αυτόματο πιλότο!)
Το θέμα που πραγματευόμαστε σήμερα πήρε αφορμή από το επικείμενο δημοψήφισμα στο οποίο όλοι μας καλούμαστε να πάρουμε θέση με την ψήφο μας σε λίγες ημέρες. Είναι πάγια τακτική των «Ιπποδρομιών» να μην εκφράζουν κομματική άποψη για κανένα απολύτως θέμα και αυτό είναι κάτι που σκοπεύουμε να το τηρήσουμε τώρα και στο μέλλον. Ο λόγος που «χρησιμοποιείται» αυτό το γεγονός είναι ένας και απλός: να καταδείξει τις ομοιότητες που υπάρχουν ανάμεσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται αυτή την στιγμή στη χώρα και στις δραματικές στιγμές που «στιγμάτισαν» με τον πλέον αρνητικό τρόπο το μέλλον των Ελληνικών Ιπποδρομιών. Διότι πιστεύω ακράδαντα πως αν επικρατούσαν διαφορετικές συνθήκες στους Φορείς και τους επαγγελματικούς κλάδους του χώρου από παλαιότερα, τότε τα πράγματα ίσως να μην είχαν φτάσει ποτέ για τις Ελληνικές Ιπποδρομίες στο «μη περαιτέρω»…
Ακόμα και για το θέμα του δημοψηφίσματος πάντως θα μπορούσαμε να πούμε ορισμένα λόγια. Όχι για το τι πρέπει να αποφασίσει ο καθένας μας, αυτό είναι προσωπικό ζήτημα και απαιτείται νηφαλιότητα και περίσκεψη. Μπορούμε παρόλα αυτά να θέσουμε μερικά «προαπαιτούμενα», έτσι ώστε ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που θα προκύψει, η επόμενη ημέρα της λαϊκής ετυμηγορίας να μας βρει όλους ενωμένους και συσπειρωμένους γύρω από την απόφαση της πλειοψηφίας. Διότι αυτή ακριβώς είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας: εκ της φύσεώς της «χωράει τα πάντα» από ιδέες και απόψεις (η Δημοκρατία «αντέχει» ακόμα και τους επικριτές της ή και αυτούς που τυχόν την επιβουλεύονται!), όμως όταν η πλειοψηφία αποφασίσει, αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει από όλους σεβαστό. Έτσι πορεύεται αυτό το Πολίτευμα και είναι ανάγκη να σεβόμαστε όλοι μας αυτόν τον κανόνα. Οι διαφωνίες, ακόμα και οι έντονοι διαξιφισμοί – στα πλαίσια των κανόνων της ευπρέπειας και της ευγένειας – είναι θεμιτά πριν την λήψη της όποιας απόφασης, μετά από αυτή απαιτείται από όλους η υιοθέτηση κοινής γραμμής ώστε η ετυμηγορία που θα προκύψει να έχει πολλαπλασιαστική ισχύ με την συνέργεια όλων. Και προς Θεού, ο διχασμός και η διάσπαση ποτέ δεν ωφέλησε κανέναν, αντιθέτως, πολλά δεινά συσσωρεύτηκαν διαχρονικά σε πληθυσμούς όπου η έριδα εμφιλοχώρησε και οδήγησε σε τραγικές καταστάσεις.
Όλα αυτά τα παραπάνω σχόλια ας προσπαθήσουμε να τα «επικολλήσουμε» στον Ελληνικό Ιππόδρομο. Είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως ο «μικρόκοσμος» του Ιπποδρόμου δεν είναι τίποτα άλλο από μία «μικρογραφία της κοινωνίας», ένα μικρό αντίτυπο δηλαδή του «μακρόκοσμου» της χώρας και της πολιτικής. Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε εξάλλου, παντού φέρουμε τις ιδέες και τις σκέψεις μας, οπότε στην ουσία μπορούμε με σχετική ευκολία να αντιστοιχήσουμε τα διάφορα γεγονότα και να δούμε πού αυτά μπορούν να μας οδηγήσουν.
Η πολύχρονη διάσταση απόψεων ανάμεσα στους διάφορους Ιπποδρομιακούς Φορείς και η διάσπαση που επισυνέβη τα τελευταία χρόνια (μιλάω για την ύπαρξη δύο Ιπποδρομιακών Φορέων Ιδιοκτητών) είναι ένα φαινόμενο που έχει και αυτό με την σειρά του σημαντικότατο – κατά την άποψή μου - μερίδιο ευθύνης για την σημερινή τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι Ελληνικές Ιπποδρομίες. Αυτή η Ιδιοκτησία, βλέπει χρόνια το ιπποδρομιακό προϊόν να υποβαθμίζεται συστηματικά μέρα με την μέρα και αντί να αντιδράσει σθεναρά και να «ταράξει τα νερά», είτε κωφεύει – με τις όποιες εξαιρέσεις - ή αναλώνεται σε ανώφελες και στείρες αντιπαραθέσεις, χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, φαντάζεστε μία στιβαρή Ιδιοκτησία; Θα γίνονταν όλα αυτά τα αίσχη σε άλλες εποχές; Η απάντηση είναι μάλλον προφανής…
Ακόμα και προσωπικές διαφορές είναι δυνατόν να ξεπεραστούν έστω και προσωρινά προ του κοινού κινδύνου, προ της γενικευμένης απειλής που θέτει το άθλημα σε θανάσιμο κίνδυνο. Τις προηγούμενες ημέρες διάβαζα και άκουγα την άποψη πως «…αν ο ΟΠΑΠ δεν καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα γύρω από τις Ελληνικές Ιπποδρομίες, τότε θα μπει μέσα οικονομικά…» και πραγματικά δεν το πίστευα! Μα, είναι δυνατόν, ακόμα και τώρα, να μην έχει γίνει αντιληπτό το στοιχειώδες, δηλαδή αυτό ακριβώς που οι «Ιπποδρομίες» έγραφαν σχεδόν σε καθημερινή βάση και φρόντισαν έγκαιρα – μήνες πριν την ολοκλήρωση του διαγωνισμού! – να ενημερώσουν και να προειδοποιήσουν την ιπποδρομιακή κοινότητα; Στους όρους της σύμβασης που υπογράφτηκε μεταξύ ΤΑΙΠΕΔ και ΟΠΑΠ δεν υπάρχει καμία ρητή αναφορά και καμία δέσμευση του ΟΠΑΠ που να αφορά στην τέλεση ελάχιστου αριθμού Ελληνικών Ιπποδρομιών ετησίως, κάτι που σημαίνει πως ο ΟΠΑΠ δεν υποχρεούται από κανέναν να διεξάγει στοίχημα επί Ελληνικών Ιπποδρομιών. Αυτό πολύ απλά σημαίνει πως αν το εγχώριο ιπποδρομιακό προϊόν «δεν περπατήσει», τότε είναι στη διακριτική ευχέρεια του νέου Ιπποδρομιακού Φορέα αν το αποφασίσει να «τραβήξει την πρίζα» και να «αποσυνδέσει το μηχάνημα», στέλνοντας τις ψυχορραγούσες σήμερα Ελληνικές Ιπποδρομίες στον «θάνατο», αφού μία διακοπή για απροσδιόριστο διάστημα θα μπορούσε να έχει ολέθριες και απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτό λοιπόν το σημείο «φωνάζει» πως μία στοιχισμένη ιπποδρομιακή κοινότητα γύρω από τον κοινό σκοπό – αν μη τι άλλο – θα είχε προσπαθήσει να διασφαλίσει στο ελάχιστο την ομαλή συνέχιση των Ελληνικών Ιπποδρομιών με κάθε δυνατό τρόπο. Η διαίρεση όμως και η αποτυχία σύγκλισης σε ένα μίνιμουμ πλαίσιο συζήτησης ώθησε - για άλλη μία φορά - τα πράγματα στο σημείο που βρίσκονται πια και το μόνο που απομένει είναι να ευχόμαστε όλοι αφενός μεν να πετύχει το νέο εγχείρημα και αφετέρου ο νέος Ιπποδρομιακός Φορέας να δείξει ανοχή και υπομονή μέχρις ότου φανούν τα όποια αποτελέσματα…Έτσι, λοιπόν, όπως και στον «μακρόκοσμο» της πολιτικής, έτσι και στον «μικρόκοσμο» του Ιπποδρόμου, απαιτείται σε κρίσιμες στιγμές ομοψυχία και υιοθέτηση κοινά αποδεκτών θέσεων με στόχο την προάσπιση όλων των κοινών κεκτημένων. Αν αυτό δεν συμβεί και οι «παραταξιακές» λογικές διασπάσουν το – ευκταίο – αρραγές μέτωπο, τότε δυστυχώς θα εισέλθουμε όλοι μαζί στη «ζώνη του λυκόφωτος»…
Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκης
