Η
«μεγάλη προίκα» όλων των στοιχηματικών εταιριών παγκοσμίως είναι το «όνομά» τους
Η
έλλειψη αξιοπιστίας σε ένα άθλημα είναι μικρότερης σημασίας από την έλλειψη
αξιοπιστίας μίας στοιχηματικής εταιρίας
άρθρο
του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Το
«ηθικό ασυμβίβαστο» και η «τεχνική εμπλοκή» στην περίπτωση του ΟΔΙΕ
Αφορμή
για το σημερινό άρθρο μου έδωσαν κάποιες σκέψεις που αποτυπώθηκαν σε πρόσφατο
δημοσίευμα που πραγματευόταν την πρόταση των επαγγελματικών κλάδων του Ιπποδρόμου για την από κοινού ανάληψη της διενέργειας και της διεξαγωγής του ιπποδρομιακού
στοιχήματος. Όπως έγινε ξεκάθαρο από την αρχή της υπόθεσης, η δική μας εκτίμηση για
το θέμα είναι πως η συγκεκριμένη πρόταση είναι εξαρχής «προβληματική», όχι ως
προς την ουσία της (διότι κανείς - εκτός από τους συντάκτες της
οικονομοτεχνικής μελέτης - δεν γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες και τις επιμέρους προτάσεις
για την ανάκαμψη του Ιπποδρόμου) αλλά ως προς τον τρόπο υλοποίησής
της. Για να γίνει αυτό λίγο πιο κατανοητό, είναι αδύνατο σε κάθε περίπτωση να μπορέσει να υλοποιηθεί με
επιτυχία η εφαρμογή ενός προγράμματος – ακόμα και αν πληροί όλες τις προϋποθέσεις
– από μία ομάδα ανθρώπων που «εμπλέκεται» ποικιλοτρόπως ενεργά με τις Ιπποδρομίες
(στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στους προπονητές, οι οποίοι αρκετοί εξ
αυτών μάλιστα είναι επίσης και ιδιοκτήτες καθώς και στους αναβάτες). Με άλλα
λόγια, τίθεται εκ των πραγμάτων «θέμα ηθικής τάξης», ή διαφορετικά υπάρχει
«ηθικό ασυμβίβαστο», όπως το περιγράψαμε από την αρχή, δεν μπορεί και δεν
πρέπει δηλαδή σε καμία περίπτωση ο διοργανωτής ενός γεγονότος να συμμετέχει
ταυτόχρονα ενεργά σε αυτό.
Η
«ειδοποιός διαφορά» σε θέματα αξιοπιστίας…
Είναι
γνωστό ότι κατά διαστήματα αποκαλύπτονται διάφορες περιπτώσεις διαφθοράς στον αθλητισμό, όπως
για παράδειγμα στο ποδόσφαιρο («στημένα παιχνίδια») που πλήττουν το
κύρος και την αξιοπιστία των συμμετεχόντων ομάδων καθώς και του αθλήματος
συνολικά. Παρότι είναι φανερό εκ των πραγμάτων – και με βάση την
προϊστορία – ότι ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος του
«στησίματος», εν τούτοις διαπιστώνεται ότι οι τζίροι από το ποδοσφαιρικό στοίχημα έχουν αυξητικές τάσεις και γνωρίζουν «εκρηκτική» άνοδο τα τελευταία χρόνια. Εκτός αυτού, οι ποινές
που κατά καιρούς επιβάλλονται σε όλους όσους βρίσκονται να παρανομούν, «εκτονώνουν» θα λέγαμε το λαϊκό αίσθημα και
δίνουν μία «αίσθηση απονομής δικαιοσύνης» η οποία λειτουργεί άκρως «ευεργετικά» σε
τελική ανάλυση για το ίδιο το άθλημα. Στον αντίποδα, αν μία στοιχηματική
εταιρία ποδοσφαίρου – για τον οποιονδήποτε λόγο – βγάλει «κακό όνομα» στην
«στοιχηματική πιάτσα», είναι απολύτως βέβαιο πως την επόμενη ημέρα θα κλείσει.
Και ο λόγος είναι πολύ απλός: κανείς δε θέλει να «ρισκάρει» τα χρήματά του σε
μία επιχείρηση που εκ των πραγμάτων δεν τον σέβεται και δεν του παρέχει «ασφάλεια».
Έτσι, λοιπόν, είναι προφανές ότι η έλλειψη αξιοπιστίας ενός αθλήματος είναι μεν
σημαντικό γεγονός, δεν μπορεί πάντως από μόνο του να επιφέρει ολέθριο πλήγμα
στα έσοδά του, ενώ η έλλειψη αξιοπιστίας μίας εταιρίας της στερεί άμεσα το «brand name» της, αυτό δηλαδή που αποτελεί τον «κράχτη» για
όλους τους υποψήφιους πελάτες της και την καθιστά πλήρως αδύναμη να προσελκύσει
νέο κόσμο αλλά και να διατηρήσει την υπάρχουσα πελατεία της.
Έτσι,
λοιπόν, προκύπτει αβίαστα ότι η έλλειψη αξιοπιστίας σε ένα άθλημα είναι «γεγονός αναστρέψιμο», ενώ αντιθέτως η έλλειψη αξιοπιστίας μίας στοιχηματικής εταιρίας
δεν είναι. Και αυτό ισχύει φυσικά για όλα τα αθλήματα που διενεργείται στοίχημα,
επομένως και για τις Ιπποδρομίες (και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ίσως).
Ο
«στιγματισμένος» δεν μπορεί να πουλήσει ούτε… διαμάντια!
Δείξαμε
την σπουδαιότητα της ακεραιότητας μίας επιχείρησης και της σχέσης εμπιστοσύνης
που αναπτύσσει με τους πελάτες της προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει και να αναπτυχθεί
περαιτέρω. Είναι μείζονος σημασίας θέμα η «αμφίδρομη σχέση» με τον κόσμο, επομένως
αν «χαθεί» αυτή η «επικοινωνία» - για λόγους αξιοπιστίας, εν προκειμένω - δεν
αποκαθίσταται ποτέ στην πορεία αλλά και ούτε υπάρχει άλλος τρόπος επανάκτησής
της. Φανταστείτε τώρα μία εταιρία που πουλά το καλύτερο προϊόν, να αφεθούν
υπονοούμενα απλά και μόνο για το κύρος και την αξιοπιστία της. Τι πιθανότητες
έχει για να ανταπεξέλθει σε ένα δυσμενές οικονομικο-επιχειρηματικό περιβάλλον όπως το σημερινό;
Ο κόσμος έχει τη «δύναμη», ο πελάτης «επιλέγει» και αν αυτός «νοιώσει» ότι μια
εταιρία δεν τον «εκφράζει» πια (προσέξτε!, απλώς να το «νοιώσει», ακόμα δηλαδή και
αν δεν ισχύει στην πραγματικότητα!) τότε πολύ απλά θα στραφεί αλλού για να ικανοποιήσει τις ανάγκες
του. Έτσι λοιπόν είναι κατανοητό ότι αυτό που δίνει διαρκώς «προστιθέμενη αξία»
σε ένα προϊόν είναι η «εγγύηση» που του παρέχει το όνομα της εταιρίας που το
παράγει, ή το προσφέρει κλπ. Αν αυτό κάποτε χαθεί, το προϊόν χάνει αυτομάτως την αξία
του και η εταιρία χρεοκοπεί…
Δεν…
«παίζουμε με τη φωτιά»…!
Μέχρι τώρα αποδείξαμε την σπουδαιότητα της ύπαρξης
«καλής φήμης» γύρω από μία επιχείρηση. Εστιάζοντας τώρα στον ΟΔΙΕ, ο οποίος
- κατά καιρούς - λίγο έλειψε να «βγάλει μόνος του τα μάτια του» (θυμίζουμε
ενδεικτικά την παλαιότερη περίπτωση της διαγραφής του ίππου ΘΩΡΑΞ λίγο πριν την
εκκίνηση, εξαιτίας της οποίας καταστρατηγήθηκαν τότε οι Κανονισμοί Στοιχήματος,
με το «κλείδωμα» του παιχνιδιού του γκανιάν στην «λογική της προάσπισης… των
φιλίππων που έπαιζαν ΣΚΟΡ6»!) πρέπει να διαφυλαχτεί με κάθε τρόπο η αξιοπιστία την οποία - εξακολουθεί παρά τα προβλήματά του να - διαθέτει ως στοιχηματική εταιρία. Σε διαφορετική περίπτωση,
ακόμα και αν ανακάμψουν οι Ελληνικές Ιπποδρομίες, κανείς δε θα θέλει να
στοιχηματίσει τα χρήματά του σε μία «κακόφημη» εταιρία.
Ο
κίνδυνος λοιπόν που μπορεί να ελλοχεύει από διάφορα ζητήματα «ηθικής τάξης» δεν
πρέπει σε καμία απολύτως περίπτωση να θέσει ποτέ υπό αμφισβήτηση το «ηθικό πλεονέκτημα»
του Οργανισμού. Για να φανεί τώρα ακόμα καλύτερα το «ρίσκο» που εμπεριέχει η
ανάληψη της λειτουργίας του Ιπποδρόμου από μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι συμμετέχουν ενεργά
στις Ιπποδρομίες, ας αναλογιστούμε το εξής: Σήμερα, σε κάθε ιπποδρομιακή συγκέντρωση στο Μαρκόπουλο, συμβαίνει πλήθος αγωνιστικών περιστατικών τα οποία αντιμετωπίζονται πειθαρχικά από
τις Επιτροπές Ελέγχου, τις πρωτοβάθμιες (Ελλανοδίκες), τις δευτεροβάθμιες
(Επιτροπή Ιπποδρομιών) ή ακόμα και τις τριτοβάθμιες (ΔΣ Φιλίππου Ένωσης).
Μπορεί λοιπόν κάποιος να φανταστεί τι αντίκτυπο θα είχε μία ενδεχόμενη περίπτωση, να
συμβεί κάποιο «αγωνιστικό έκτροπο» και σε αυτό να εμπλέκονται (άμεσα ή έμμεσα)
πρόσωπα που έχουν σχέση με τη Διοίκηση του Ιπποδρόμου και το
ιπποδρομιακό στοίχημα; Μία τέτοια πιθανότητα δε θα ήγειρε πλήθος
«ερωτηματικών»; Δε θα έπληττε ανεπανόρθωτα την αξιοπιστία ενός ολόκληρου
Οργανισμού, παρότι δε θα έφερε καμία απολύτως ευθύνη στην προκειμένη περίπτωση; Ακόμα και μία «τυχαία»
αποτυχία ίππου (πχ χωλότητα, ρινορραγία, παρενόχληση κλπ) δε θα μπορούσε
να δημιουργήσει ακόμα και «σκάνδαλο πρώτου μεγέθους», αν κάποιος από τον
«κύκλο» του συμμετείχε ενεργά στα του ΟΔΙΕ;
Δεν
ισχυρίζεται φυσικά κανείς πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει οπωσδήποτε εκ
προθέσεως, το ερώτημα πάντως που τίθεται είναι (και σε αυτό καλούνται να απαντήσουν
όλοι ανεξαιρέτως και με κάθε ειλικρίνεια);
«Αντέχει»,
«αξίζει» ο Ελληνικός Ιππόδρομος να «τζογάρει» τη φήμη του και την αξιοπιστία που διαθέτει, στον «βωμό» της ανάληψης της διεύθυνσης και λειτουργίας
του από ανθρώπους που συμμετέχουν οι ίδιοι ενεργά στις Ιπποδρομίες και επομένως
μπορούν δυνητικά – εκούσια ή ακούσια – να τον βλάψουν;
Η
δική μου άποψη είναι σαφής και ξεκάθαρη: ΟΧΙ!
Σεραφείμ
Π. Παναγιωτάκης
