άρθρο
του Σεραφείμ Π. Παναγιωτάκη
Εκτάκτως
και κατ' εξαίρεση – αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της πρόσφατης Εθνικής εκλογικής αναμέτρησης – δημοσιεύεται
σήμερα ένα «φρέσκο» κείμενο που στόχο του έχει αφενός μεν να αναλύσει από καθαρά
ιπποδρομιακής σκοπιάς ορισμένα πολιτικά γεγονότα, να εξάγει μερικά πολύ χρήσιμα
συμπεράσματα και παράλληλα να επιστήσει την προσοχή σε όλους τους επαγγελματίες
του Μαρκόπουλου, οι οποίοι – πάντα κατά την προσωπική μου εκτίμηση που προκύπτει από την
επεξεργασία των κοινωνιολογικών δεδομένων όλων των τελευταίων ετών καθώς επίσης και
από όσα διαδραματίζονται στον Ελληνικό Ιππόδρομο – αναμένεται πάρα πολύ σύντομα
να βρεθούν στο σύνολό τους αντιμέτωποι με τον μεγαλύτερό τους φόβο, με
το φάσμα του «λουκέτου»…
Συζητώντας
από χθες με αρκετό κόσμο για τα εκλογικά αποτελέσματα που έβγαλε η κάλπη στην αναμέτρηση
της Κυριακής 06-05-2012 για τις Ελληνικές Εθνικές εκλογές διαπίστωσα πως υπήρχε σε
όλους ανεξαιρέτως κοινή η διαπίστωση (γεγονός που προκάλεσε την οργή τους) της
αλαζονείας που συνεχίζουν να επιδεικνύουν τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας ακόμα
και σήμερα, ακόμα δηλαδή και μετά από την τρομακτική συντριβή
που υπέστησαν από κοινού τόσο στα exit
polls αρχικά όσο και μετά από την καταμέτρηση της πραγματικής
εκλογικής τους δύναμης λίγες ώρες αργότερα.
Η
αλαζονεία της εξουσίας που εξέθρεψε επί πάρα πολλά χρόνια το περίφημο
«κομματικό Κράτος» αποτελεί ασφαλώς κοινή διαπίστωση του συνόλου των Ελλήνων
πολιτών. Η νοοτροπία αυτή μάλιστα είχε «περάσει στο DNA» και των «κομματικών στρατών» που διορίστηκαν αφειδώς στις διάφορες Κρατικές επιχειρήσεις και στους Δημόσιους Οργανισμούς διαχρονικά, κάτι που είχε
τελικά ως αποτέλεσμα ο όρος «δημόσιος υπάλληλος» να έχει αποκτήσει πλέον τόσο
αρνητική σημασία στην κοινή συνείδηση, ώστε να κινείται πλέον στα όρια της
ύβρεως!Αυτήν ακριβώς την προκλητική αλαζονεία που εμφυσήθηκε για χρόνια στα κατά καιρούς διορισμένα κομματικά στελέχη την συναντάμε ακόμα και στις μέρες μας…
Διαπιστώνουμε λοιπόν συμπερασματικά πως ο «μικρόκοσμος» του Ελληνικού Ιπποδρόμου αποτελεί εδώ και χρόνια απλώς και
μόνο μία «αντανάκλαση», μία «αναλογική αποτύπωση» με άλλα λόγια της θλιβερής πραγματικότητας που αφορά στην
Ελληνική κοινωνία. Συνεπώς, όποιος μελετήσει διεξοδικά την «συμπτωματολογία»
της κοινωνίας μας, μπορεί μάλλον σχετικά εύκολα να εξάγει ασφαλή (και οπωσδήποτε αρκετά ενδιαφέροντα) συμπεράσματα και για τα τεκταινόμενα γύρω από το άθλημα των
Ιπποδρομιών, αφού όπως ήδη αποδείξαμε πιο πάνω, οι δύο αυτοί «κόσμοι» διένυαν
«βίους παράλληλους»…
Από
ο, τι γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό, σε δύο «κόσμους» που διανύουν «βίους παράλληλους» και
παρουσιάζουν τόσες πολλές ομοιότητες, ο «τραγικός επίλογος» και για τους δύο δεν θα μπορούσε επ’
ουδενί να είναι διαφορετικός…
Οι
Ελληνικές Ιπποδρομίες ευτύχησαν να γνωρίσουν «μεγάλες δόξες» πριν από
χρόνια στον Ιππόδρομο Φαλήρου. Άνθισαν, αναπτύχθηκαν και εξαπλώθηκαν γρήγορα
σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μεγάλωσαν ωσάν ένα πολύ ψηλό και δυνατό δέντρο, έβγαλαν
«ρίζες» στην κοινωνία, έγιναν λαϊκό σπορ και έγραψαν «χρυσές σελίδες» στην
μακρόχρονη ιστορία τους. Όταν άρχισαν όμως τα «παρασιτικά φαινόμενα» που
περιγράψαμε παραπάνω, στο δέντρο που αναπτυσσόταν μέχρι τότε υγιώς εμφανίστηκαν
μικροοργανισμοί, τα «προαιρετικά σαπρόφυτα» όπως λέγονται επιστημονικά, τα οποία
«εναγκαλίστηκαν ασφυκτικά» με τον κορμό του δέντρου και δεν τον άφηναν πλέον καθόλου να
αναπτυχθεί… Συν τω χρόνω, το δέντρο άρχισε να «νεκρώνεται» (αργά αλλά σταθερά) από
αυτό το φαινόμενο και παράλληλα τα σαπρόφυτα να γιγαντώνονται, τρεφόμενα
αποκλειστικά με τους χυμούς του δέντρου…
Οι
φίλιπποι, ωσάν οι «καλοί γεωπόνοι» και άριστοι γνώστες της αξίας του δέντρου,
θέλοντας να το επαναφέρουν και πάλι στην υγεία, του έδωσαν την πρώτη «τσεκουριά» (με
τη μαζική φυγή τους από τον χώρο) ελπίζοντας έτσι να «ξεφορτωθούν» με αυτό τον δραστικό
τρόπο τα προαιρετικά σαπρόφυτα. Εις μάτην όμως! Τα σαπρόφυτα είχαν «πολύ βαθιά τις
ρίζες τους» και σε άλλους χώρους, έγιναν στην πορεία εξαιρετικά «ανθεκτικά» και
τελικά άντεξαν στην «τσεκουριά»… Το δέντρο όμως υπέστη σοβαρή ζημιά…
Η
δεύτερη «τσεκουριά» ήρθε όταν οι εναπομείναντες «καλοί γεωπόνοι» δεν ήθελαν (ή/και
δεν μπορούσαν) να συντηρήσουν άλλο πια ένα «άρρωστο δέντρο» και έτσι του έδωσαν την δεύτερη,
την «κρίσιμη τσεκουριά» (με την καθίζηση του τζίρου) ελπίζοντας πως έστω και την
ύστατη στιγμή θα πετύχουν κάτι. Το σίγουρο ήταν πως είτε τα σαπρόφυτα θα
εξαφανίζονταν τώρα πια ή το δέντρο θα έπεφτε… Συνέβη δυστυχώς πρώτα το δεύτερο…
Αγαπητοί φίλοι
επαγγελματίες του Ελληνικού Ιπποδρόμου (που γνωρίζω πως αρκετοί από εσάς διαβάζετε τις «Ιπποδρομίες»)
σας παρακαλώ θερμότατα να αναλάβετε συλλογικά και άμεσα σοβαρές πρωτοβουλίες διότι πολύ σύντομα – ειδικότερα μάλιστα όσο εξακολουθεί να σοβεί
στο χώρο η σημερινή «αρρωστημένη» κατάσταση – θα βρεθείτε σε εξαιρετικά δυσάρεστη
θέση…
Καθίστε
τώρα αμέσως να μιλήσετε μεταξύ σας, με ομοθυμία και αποφασιστικότητα,
προβληματιστείτε, δραστηριοποιηθείτε ταχύτατα διότι η «μετάλλαξη» του ΟΔΙΕ σε έναν
«ιπποδρομιακό ΟΠΑΠ» είναι μάλλον προ των πυλών… Είχα ξαναγράψει σχετικά για
αυτό το θέμα και πριν από δύο περίπου χρόνια, προειδοποιώντας από τότε για το
τι είναι πιθανό να συμβεί, δυστυχώς τώρα πια έχει αρχίσει να διαφαίνεται πολύ καθαρότερα
στον ορίζοντα μία τέτοια τραγική εξέλιξη η οποία σας «αφήνει απέξω», κοινώς, δε
σας έχει καμία ανάγκη…
Προτού
λοιπόν τα πράγματα να πάρουν «το δρόμο χωρίς επιστροφή», κάντε ο, τι μπορείτε για να «σώσετε ο, τι σώζεται».
Και αν είναι ήδη πολύ αργά, τουλάχιστον κάντε κάτι για την υστεροφημία σας…
Τα
«προαιρετικά σαπρόφυτα» είναι τώρα «υπ’ ατμόν», μην τους αφήσετε άλλο να σας
παρασέρνουν στην φθορά και στον «θάνατο»… Ακόμα και μέσα στα αποκαΐδια φυτρώνει
η ζωή!
Σεραφείμ
Π. Παναγιωτάκης
